عکس، ثبت لحظه‌هاست. این جمله کلیشه‌ای، تعریفی بارها شنیده‌شده از عکس و عکاسی است؛ اما گاه در پس هر کدام از این لحظات، قصه و روایتی نهفته است؛ روایتی که گاه ماجرای عکس را بازگو می‌کند و گاه تکنیک یا انگاره‌های پیدا و پنهان عکس را آشکار می‌سازد. عکاسان ایسنا در یک ماه اخیر، هفت عکس خود را به عنوان عکس‌های منتخب ماه انتخاب کرده‌اند و حالا در اینجا، تجربیات خود در زمان عکاسی را نقل می‌کنند.
۷ اردیبهشت ۱۳۹۹ / ۲۰:۱۳
دومین روز بهار بود، توی خیابون ولیعصر راه میرفتیم یهو صدام زد برگشتم نگاه کردم ، اولش ترسیدم، بین دو راهی آدمی با ظاهر پرستار و یا پزشک با لباس های مخصوص و تابلویی به دست که “نترسیم “ را دیدم، احتمالا افرادی هم قبلا مثل من ترسیده بودند و با شیطنت خاصی نقطه‌ای زیرش گذاشته اند که “بترسیم “… دو راهی میان “بترسیم” و “نترسیم” که تفاوتش جای یک نقطه است ، حال و روز ماست ، مایی که میان زندگی عادی و زندگی کرونایی انتخابی نداریم و به ناچار میان این دو راه ایستاده ایم. روزهایی که بی درنگ می گذرد و منتظرمان نمی ایستد، چون «زندگی در گذر است»
*********
در هفتمین روز از فروردین و در اوج شیوع ویروس کرونا و روزهای قرنطینه، برای عکاسی از بیمارستان و نقاهتگاهی که به همت نیروی زمینی ارتش آماده شده بود ، هماهنگی های لازم را انجام دادم. این بیمارستان بزرگ در محوطه نمایشگاه بین المللی تران و در یکی از سالن‌های نمایشگاه برپا شده بود . سالنی بزرگ با ۲۰۰۰ تخت که طی ۴۸ ساعت آماده شده بود و برای مواقع بحرانی در نظر گرفته شد . بیمارستانی که خوشبختانه با کنترل ویروس کرونا و عادی تر شدن شرایط هیچوقت مورد استفاده قرار نگرفت.
*********
زمانی که بسیاری از ما از ضرورت ماندن در خانه می‌گفتیم و در اینستاگرام کارهایی را که انجام می دادیم با #درخانه بمانیم ، منتشر می‌کردیم، افرادی بودند که در خانه نماندند. نه اینکه حوصله‌شان از خانه سررفته باشد، آنها خانه‌ای نداشتند که بخواهند در آن بمانند تا چرخه انتقال کرونا را قطع شود.ایده عکاسی از مردمی که ما آنها را با عنوان «بی‌خانمان» دسته‌بندی می‌کنیم، در یکی از شب‌هایی به سرم زد که تعدادی از آنها را در گوشه و کنار شهر دیدم، تصمیم به عکاسی از این افراد گرفتم و سه شب پیاپی از نیمه شب تا طلوع آفتاب روزهای ۱۱، ۱۲ و ۱۳ فروردین تصاویرشان را ثبت کردم. آنها به آخر خطی رسیده بودند که در آن «چه بخوریم و چه کنیم تا کرونا نگیریم» و توصیه‌ها و پروتکل‌های بهداشتی از این دست، معنایی برایشان نداشت. آنها ساکن جزیره‌ای دور افتاده یا منطقه‌ای خارج از نقشه نیستند، ساکنان همین حوالی و در همسایگی ما هستند؛ جایی در زیرپل‌ها، ایستگاه‌های اتوبوس، کنار خیابان و هرجایی که برایشان کمی شباهت به سقف داشته باشد. این تصویر پیرمردی ۶۰ ساله به نام «علی» که حدود ۵ سال، زیر پل سید خندان تهران ساکن است، گرفته شده و داستان زندگی‌اش با تمام افرادی که در خانه ماندند تا کرونا نگیرند متفاوت بود. بعد از انتشار این تصاویر فیلم‌هایی از کارتن خوابهای مناطق مختلف تهران منتشر شد که واکنشهای زیادی از طرف مسئولین و مردم در پی داشت، تا جایی که شهرداری تهران ظرفیت پذیرش گرمخانه‌ها را افزایش داد و ماشین‌های خدمات اجتماعی بهزیستی آنها را به این گرمخانه ها هدایت کرد. ولی آخر این قصه این سوال مطرح می‌شود که آیا دیگر «بی خانمانی» در تهران و یا شهرهای دیگر وجود ندارد؟
*********
بیش از یک هفته وقت گذاشتم ، تا مسئولان آرامستان اهواز رو راضی کنم اجازه بدن از غسل قربانیان کرونا عکاسی کنم. برای ورود به غسالخانه باید از تجهیزات حفاظتی مخصوص استفاده می‌کردم. لباس ایزوله، دستکش، ماسک، عینک و محافظ جلوی صورت. استفاده همزمان از این وسایل، اجازه تحرکم رو گرفته بود و کار عکاسی رو برام سخت کرد. با هر دم و بازدم، بخار جلوی عینکم صحنه روبروم رو محو میکرد. دیدن برام سخت شده بود، در لحظه پیدا و ناپیدا، کارگر غسالخانه رو بین دو تا تابوت دیدم که از شدت خستگی برای لحظه‌ای رو صندلی نشست، ازش عکس گرفتم. اصلا نمیتونستم تشخیص بدم که عکس خوبی شده یا نه! تا اومدم دوباره ازش بگیرم، صداش کردن که جنازه جدید اومده باید برای غسل آماده شی…
*********
در روزهایی که بیماری کوید-۱۹ واژه ای جهانشمول برای همه انسانهاست، حس جدا افتادگی از زندگی ، اولین حسی است که انسان به آن دچار می‌شود. همانند قوی تنها که ساخته دست بشر است، و در دنیایی که انسان برایش تعریف کرده محصور شده است، و راههای بیکرانگی را بر او بسته اند. بیماری کوید-۱۹ این روزها باعث شده تا همگی انسانها به شکل انتخابی در قرنطینه خانگی به سر ببرند. روز طبیعت امسال ، بر خلاف همه سال های گذشته روز جدایی انسان از طبیعت بود ، بواسطه ویروس کوچک ناخوانده ، که مرزهای زندگی و ارتباط انسانها را جابجا کرد.
*********
طرح فاصله گذاری هوشمند با دستور ستاد ملی مقابله با کرونا از روز شنبه ۲۳ فروردین آغاز شد. در این طرح مشاغل کم خطر از نظر ابتلا شناسایی و فعالیت آنها با رعایت پروتکل‌های بهداشتی به تدریج از سرگرفته شد.ولی پاساژها هنوز اجازه بازگشایی نداشتند. اومدم مرکز شهر گزارش تهیه کنم که به بازار امام خمینی (ره)، یکی از شلوغ‌ترین مراکز تجاری شهر اهواز رسیدم. از درب یکی از پاساژها که تعطیل بود رد شدم و دیدم که چندتا از مغازه‌دارها کرکره رو پایین کشیدن و دارن بازی می‌کنن. در حال و هوای خودشان و کسادی کاسبیبودند، ازشون عکس گرفتم و به راهم ادامه دادم.
*********
ویروس کرونا از وقتی آمد همه چیز را تحت تاثیر قرار داد، از اقتصاد گرفته تا سیاست و از همه مهم تر سلامت مردم. شاید نقطه امیدوار کننده در خصوص این ویروس در روزهایی که تازه به ایران رسیده بود، آن چیزی بود که در مورد مصونیت کودکان در مقابل این ویروس گفته می‌شد، اما کرونا دست بردار نبود و شاید هرچه جلوتر رفت جهش پیدا کرد و اخباری مبنی بر ابتلای کودکان در نقاط مختلف جهان منتشر شد. با انتشار این خبر، کرونا چهره‌ای ترسناک تر به خود گرفت و حالا خانه‌هایی که کودک در آنهاست مجبورند قرنطینه را بیشتر رعایت کنند.