به گزارش روز پنجشنبه گروه علمی ایرنا از ستاد ویژه توسعه فناوری نانو، در ایران بیش از 60 درصد خاکهای کشاورزی کمتر از یک درصد ماده آلی دارند؛ بنابراین کشاورزان تمایل دارند از برخی پسماندهای حاوی مواد آلی مانند لجن فاضلاب به عنوان اصلاح کننده استفاده کنند.
کاربرد لجن فاضلاب باعث بهبود ویژگیهای خاک و فراهم شدن عناصر مغذی برای گیاهان و میکروارگانیسمها میشود اما در کنار این فواید، آلایندههای موجود در لجن فاضلاب، مانند فلزات سنگین، باعث آلوده شدن خاکها شده و میتوانند تأثیرات منفی و مضری را روی جانداران خاک، گیاه و محیط زیست داشته باشند.
به گفته مرتضی فیضی پژوهشگر دانشگاه بوعلی سینا، برای کاهش این مشکل نیاز است با بکاربردن یک فناوری مناسب و کارآمد، در کنار حفظ محیط زیست، فلزات سنگین را در خاک تثبیت و از حرکت آنها به سمت عمقهای پایینتر خاک جلوگیری کرد.
وی در توضیح بررسیهای انجام شده در این طرح اظهار کرد: در این تحقیق تلاش کردیم از نانوذرات مختلف ZnO و MgO در سطح یک درصد به عنوان جاذب فلزات استفاده کنیم؛ این نانوذرات به مخلوط خاک و لجن فاضلاب اضافه شد و اثر آنها بر توزیع فلزات سنگین در بخشهای مختلف این مخلوط و همچنین میزان تحرک آنها با گذشت زمان مورد بررسی قرار گرفت.
فیضی به بیان نتایج این بررسیها پرداخت و گفت: افزودن لجن فاضلاب به خاک باعث افزایش قابلیت دسترسی فلزات در خاک میشود اما هنگامی که نانوذرات به مخلوط خاک و لجن فاضلاب اضافه شود، قابلیت دسترسی فلزات ازجمله کادمیم، مس، نیکل و روی به ویژه در بخشهای محلول و تبادلی و پیوند یافته به کربناتها، کاهش مییابد.
وی افزود: این در حالی است که مقدار این فلزات در بخش باقیمانده مخلوط افزایش مییابد. سطح ویژه بالا، اندازه ذرات و تمایل بالای سایتهای جذبی و گروههای عاملی روی نانوذرات باعث شده است که این ذرات بتوانند به طور مؤثری سبب تثبیت فلزات در خاک تحت تأثیر لجن فاضلاب شوند.
پژوهشگر دکترای خاک شناسی دانشگاه بوعلی سینا تاکید کرد: نتایج این طرح، در تیمار لجن فاضلاب در تصفیه خانهها و همچنین در خاکهای آلوده به فلزات سنگین در بخش کشاورزی قابل کاربرد و استفاده خواهد بود.
مرتضی فیضی دکترای خاک شناسی از دانشگاه بوعلی سینا، دکتر محسن جلالی عضو هیأت علمی دانشگاه بوعلی سینا و دکتر جیانکارلو رنلا (Giancarlo Renella) از دانشگاه فلورانس ایتالیا در انجام این تحقیقات همکاری داشتهاند.
نتایج این تحقیق در نشریه Journal of Hazardous Materials منتشر شده است.
علمی**1023**1834
تنظیم:ابوالقاسم تیموری** انتشار: ناهید شفیعی
انتهای پیام /*